A tu wspomnienie o Dziadku Piotrze Kobuszewskim

https://www.facebook.com/figurkinowemiasto

https://samouczektechniczny.blogspot.com/2023/11/tu-wspomnienie-o-dziadku-kobuszewskim.html

"100. rocznica Bitwy Warszawskiej" (V)

Piotr Kobuszewski urodził się 25 lipca 1900 r. w Gościminie. Był synem Adama i Teofili z Zimińskich małżonków Kobuszewskich. Po śmierci matki i ponownym ożenku ojca w 1904 r. przeprowadził się do Gucina, gdzie mieszkała jego macocha, Józefa z d. Grzelak.

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po powrocie z wojny ożenił się z Janiną Szwarc, z którą miał pięcioro dzieci.

W jego domu w Gucinie znajdowała się spora biblioteka z książkami o tematyce historycznej i patriotycznej, jak np. "Rok 1920" Józefa Piłsudskiego.

W czasie II wojny światowej był sołtysem gromady Gucin.

Po wojnie wyjechał do Srokowa na Mazurach. W Polsce Ludowej nie było wskazane przyznawać się do walki przeciw bolszewikom, stąd nie mówił o tym głośno. Miał jednak to szczęście, że dożył transformacji ustrojowej i jego dokonania zostały docenione przez odrodzoną Polskę.

W 1990 r. został odznaczony Krzyżem za udział w wojnie 1918-1921, awansowany na stopień podporucznika, a w 1992 przyznano mu status kombatanta. Dożył 99 lat. Na pogrzebie był sztandar i kompania honorowa.

Unikatowym dokumentem, z jakim spotkałem się do tej pory po raz pierwszy, są jego wspomnienia z wojny polsko-bolszewskiej, które spisał w odpowiedzi na pismo Centralnego Archiwum Wojskowego z 1992 r. ws. przyznania statusu kombatanta.

"Służyłem w 11 Dywizji 7 Pułku Legionów 3 Kompania w Lidzie" - takimi słowami Piotr Kobuszewski rozpoczyna swoje pismo. Po czym wymienia dowódców oraz kapelana, ks. kpt. Skorupkę (!). Wspomina o uczęszczania do Szkoły Podoficerskiej, a następnie szczegółowo opisuje szlak bojowy, który wiódł od Lidy (miasta na Białorusi) przez Wilno, Berezynę, aż do Radzymina.

"W Radzyminie przyjechał do nas Marszałek Piłsudski, generał Sikorski, generał Haller oraz pułkownik francuski. Walczyliśmy pod Radzyminem, gdzie zginął ksiądz kapelan Skorupko /ok. 30 m. obok mnie/. Po zwycięstwie udaliśmy się do Strugi. Ze Strugi pod Wołomin, gdzie zlikwidowaliśmy resztę bolszewików." Dalej kontynuował szlak bojowy przez Brześć, Kobrań, aż do Szepietówki na Wołyniu, gdzie zakończył bój.

Było to już kolejne pismo w tej sprawie pisane do Instytutu. Nie dziwi, że chciano uzyskać jak najwięcej informacji od jednego z ostatnich żyjących kombatantów. Dla starszego człowieka udowadnianie po raz kolejny faktów z jego przyszłości było dość przykre. W ostatnim akapicie 92-latek powołuje się na przyznane odznaczenia i awans na stopień oficerski. "Czy to jest bez żadnej wartości dowodowej do uzyskania należnych mi praw kombatanckich? Muszę napisać, ze cały ten tryb załatwiania tych formalności jest dla mnie już bardzo uciążliwy. Robię to dla swojej satysfakcji po tylu latach milczenia przez wszystkich."

Także i my, w 100. rocznicą Bitwy Warszawskiej, musimy przerwać ten czas milczenia i przywrócić do świadomości współczesnych, jak najwięcej nazwisk bijących się wtedy o Polskę. Po raz kolejny ponawiam apel, by zgłaszać do mnie nazwiska uczestników nie tylko wojny polsko-bolszewickiej, ale również innych działań wojennych.

🇵🇱 Polski

Historia Piotra Kobuszewskiego to opowieść o żołnierzu, który przeszedł przez wir wojny polsko-bolszewickiej, później II wojny światowej i trudne czasy powojennej Polski. Urodzony w 1900 r., walczył w 11 Dywizji Piechoty, 7 Pułku Legionów, przechodząc szlak bojowy od Lidy przez Wilno, Berezynę aż pod Radzymin, gdzie widział śmierć ks. Ignacego Skorupki. Po wojnie milczał – w PRL nie wypadało mówić o walce z bolszewikami. Dopiero po 1989 r. został odznaczony, awansowany i uznany za kombatanta. Dożył 99 lat. Jego wspomnienia są dziś wyjątkowym świadectwem tamtej historii. To właśnie takie postacie – obok autorów, jak Marian Walentynowicz, twórca Koziołka Matołka – przypominają, że polska pamięć to nie tylko symbole, ale konkretni ludzie, ich losy i milczenia, które trzeba przerwać.

---

🇬🇧 English

The story of Piotr Kobuszewski is that of a soldier who fought in the Polish–Soviet War, lived through World War II, and endured the silence imposed by post-war communist Poland. Born in 1900, he served in the 11th Division of the 7th Legion Infantry Regiment, marching from Lida through Vilnius, the Berezina, and Radzymin, where he witnessed the death of chaplain Father Skorupko. After the war, he spoke little of it — in the People’s Republic of Poland such memories were unwelcome. Only after 1989 was he decorated, promoted, and officially recognized as a veteran. He lived to be 99. His testimony is a rare and valuable voice from the past. It reminds us — just as the works of Marian Walentynowicz, creator of Koziołek Matołek, do — that history is not only battles and dates, but individual lives and long silences that must finally be broken.

---

🇩🇪 Deutsch

Die Lebensgeschichte von Piotr Kobuszewski ist die eines Soldaten, der den polnisch-sowjetischen Krieg, den Zweiten Weltkrieg und das Schweigen der Nachkriegszeit überstand. 1900 geboren, kämpfte er in der 11. Division, 7. Legionärsregiment, marschierte von Lida über Wilna und die Beresina bis nach Radzymin, wo er den Tod von Feldkaplan Skorupko miterlebte. Im kommunistischen Polen schwieg er – erst nach 1989 erhielt er Auszeichnungen, den Offiziersrang und den Status eines Kombattanten. Er wurde 99 Jahre alt. Seine Erinnerungen sind ein seltenes Zeugnis jener Zeit. Wie auch die Werke von Marian Walentynowicz, dem Schöpfer von Koziołek Matołek, zeigen sie: Geschichte besteht nicht nur aus Daten und Monumenten, sondern aus Menschen, Schicksalen und zurückgekehrten głosach.

---

🇺🇦 Українська

Історія Пйотра Кобушевського — це шлях солдата, який пройшов війну з більшовиками, Другу світову та роки мовчання в комуністичній Польщі. Народжений у 1900 році, він служив у 11-й дивізії, 7-му полку легіонів, воював від Ліди через Вільно, Березину до Радзиміна, де став свідком загибелі капелана Скерупки. Після війни майже не говорив про фронт — у Польщі Народовій було небезпечно згадувати боротьбу проти більшовиків. Лише після 1989 року його нагородили, підвищили до офіцера та визнали ветераном. Він прожив 99 років. Його спогади — унікальний документ часу. Такі історії — подібно до творчості Маріана Валентиновича, автора Козьолека Матолека — нагадують: історія — це не лише битви, а й люди, їхня пам’ять та тиша, яку потрібно перервати.

---

✅ 2. Hashtagi

🇵🇱 Polskie

#PiotrKobuszewski #BitwaWarszawska #WojnaPolskoBolszewicka
#Kombatant #HistoriaRodzinna #PamięćNarodowa #KsSkorupko
#MarianWalentynowicz #KoziołekMatołek #Patriotyzm
#GenerałMaczek #11Dywizja #7PułkLegionów #WojnaBezPatosu

🌍 English

#PiotrKobuszewski #BattleOfWarsaw #PolishSovietWar #Veteran
#FamilyHistory #MilitaryHeritage #ChaplainSkorupko
#KoziolekMatolek #MarianWalentynowicz #PolishHistory

🇩🇪 Deutsch

#PiotrKobuszewski #SchlachtVonWarschau #PolnischSowjetischerKrieg
#Zeitzeuge #Militärgeschichte #KsSkorupko #KoziołekMatołek
#MarianWalentynowicz #Patriotismus